Teoria na wszystko

Tłum, ludzie i jeszcze więcej ludzi. Pustka w głowie. Czasu coraz mniej, coraz mniej i wciąż ucieka. Żadnego pomysłu ratującego życie. Tylko cisza. Horror niemożliwy do przeżycia ale jednak... powtarzający się co roku, obserwowany przeze mnie z zaciekawieniem. A przecież chodzi o małe, duże, trafione albo po prostu: skarpety. Dziś o prezentach i to niekoniecznie tych, co to są najlepsze i ukryte w sercach.  Kilka dni temu, pierwszy raz w tym roku, usłyszałam reklamy mikołajkowo-świąteczne. Wszystkie na tej samej zasadzie: tylko tu najlepsze prezenty. Zawsze mnie to zastanawia: kto kupuje prezenty w iSpot? Ilu osobom przyda się świąteczna zniżka na iMaca albo inny gadżet z jabłkiem? Prezenty z roku na rok, nie tylko na święta, urastają do rozmiarów najnowszego telewizora na androidzie. Nie będę kadzić, że ktoś nie chciałby takowego znaleźć pod choinką, zastanawia mnie tylko rynek: czy faktycznie takie jest szalone zapotrzebowanie, czy przy okazji świąt ludzie sobie odpuszczają os...

Inspiracja, takie ładne i mądre słowo. Takie okrągłe, w sam raz na nazwę bloga ;) Co się porobiło, że dzisiaj każdy jej potrzebuje, każdy chłonie w ilościach nieprzebranych i ciągle mu mało? Chce więcej, chce mocniej, myśli, że to mu może uratować życie ;)  Przyznam się, byłam na jednych warsztatach coachingowych: wygranych w konkursie, a wzięłam w nich udział bo chciałam poznać trenera Antigę. Drugą część prowadził Jakub B. Bączek - mentalista. Nie lubię prania mózgu, ale pod tym kątem facet okazał się nieszkodliwy - mówił z sensem i nie krzyczał na widownię (mów,rób,kochaj,żyj,nie kochaj!). Przekonał mnie na tyle, żebym przeczytała jego książkę (którą dostałam w prezencie), choć dvd nie nawet nie otworzyłam. Przeczytałam, wzięłam z tego coś dla siebie i wystarczy. Ma chłopak klawe życie, ja mam swoje.  Kilka dni temu miałam przyjemność poprowadzić wykład otwarty na Politechnice Poznańskiej. Mam jakąś wewnętrzną potrzebę dzielenia się swoimi przemyśleniami, co zresztą wi...

Kilka lat temu przyjechałam do wielkiego miasta. Byłam przerażona, ale jednocześnie podekscytowana. Tyle ludzi, tyle komunikacji i nikt nie patrzy na to, jak wyglądam, jak się dziś ubrałam i nie nakabluje rodzicom, że zapomniałam czapki. Po kilku latach obserwuję u siebie, z przerażeniem, syndrom wielkiego miasta, szykuje się więc teoria miastowych.  Uważałam, że złe rzeczy przytrafiają ludziom, którzy mają pecha albo są tak rozkojarzeni, że jakby ich zagadać to pojadą tramwajem na pętle i z powrotem, bo zapomną, gdzie mieli wysiąść. Przez 6 lat mieszkania w stolicy wielkopolski nikt mnie nie okradł, nie pobił, nawet nie krzyknął. Skoro moim znajomym się to przydarza, to dlaczego nie mi? Nie pytam z wyrzutem, raczej powątpiewam. Myślę: nie spijam się, nie chodzę po nocach, nie prowokuje. Do wszystkiego podchodzę z uśmiechem, a przynajmniej się staram, tak jak dawniej, gdy problemy i zmartwienia nie należały do tych dorosłych. Skoro inni cierpią a ja nie, to widocznie ich wina, n...

Dziennikarstwo - zawód zawsze ważny a obecnie modny. Słownik języka polskiego mówi, że dziennikarz to pracownik redakcji prasowej, radiowej lub telewizyjnej zajmujący się zbieraniem informacji, pisaniem artykułów i przeprowadzaniem wywiadów. Prawda, że fajna fucha? Po tak pięknym wprowadzeniu czas na kubeł zimnej wody - czyli przedstawienie pierwszej teorii, w oparciu o przytoczony słownik. Według mnie dziennikarz to ktoś, kto przekazuje informacje. Powinien to zrobić w sposób na tyle zrozumiały, by postronna osoba mogła zinterpretować fakt w dowolny sposób. W mediach utarło się jednak, że dziennikarz to osoba, która pokazuje ludziom tą właściwą drogę. Jest niczym światełko w tunelu, nadzieja dla zagubionych. On pomoże, powie jak mają myśleć, co jest dobre a co złe i nikt nie wmówi mu, że "czarne jest czarne", cytując sławnego polityka. Dziennikarz wie, bo rozmawia, bo słucha, bo doświadczony, bo tyle przeszedł, normalnie pół-bóg. Ostatnio głośno się zrobiło o pewnej Pani...

Zawsze kiedy mam inspirację, kolejny genialny pomysł - zakładam bloga. Adresów mam milion, ale tylko niektóre doczekały się jakiejkolwiek notki. Gdy siadam przed pustą "kartką", za każdym razem mam taką samą pustkę w głowie. Nie wiem i nie pamiętam - może to nie świadczy o mnie zbyt dobrze?  Muszę stwierdzić, że w wieku 25ciu lat jestem całkiem bogata. Moim zasobem, którym chętnie się dziele i rozdaję go na prawo i lewo, są teorie. Niektóre poparte faktami, niektóre to tylko domysły a niektóre to moje wymyślone spiski. Lubię myśleć, że rozumiem świat i mechanizmy, które nim sterują. Czuję się wtedy jak genialny naukowiec, który już wie, ale nie chce się jeszcze podzielić z innymi, bo nie przyszedł na to czas :) Kiedy on  już nadchodzi, to przekazuję moje umyślunki dalej, puszczam je wolno w świat a to, czy ktoś mnie uzna za specjalistkę czy matoła, nie musi mnie obchodzić. Nie jestem królem jednej dziedziny, bo nie potrafię długo siedzieć w jednym miejscu. Dzisiejs...